Taking Flight
Een blog maken, hebben en onderhouden is voor veel mensen het zelfde als het maken van een kopje thee, voor mij is het het maken van een 7-gangen diner in een 5 sterren-restaurant,
terwijl in het echie ik pannekoeken maken al een ramp vind. Manlief doet dit dan ook, heerlijk.
Maar het staat er nu dan toch echt op mijn scherm: Petite Puck.
Dat komt omdat ik niet zo lang geleden een mooi boek had besteld en deze van voor naar achter heb bekeken en gelezen. Dit is al een prestatie opzich omdat, zodra je mama bent geworden, het wel lijkt of het niet meer zo van zelf sprekend is om iets voor jezelf te mogen doen. Ik ben heel blij dat ik het heb gedaan want ik ben zo geinspireerd geraakt!
Al heel lang wil ik mijn knutselfrutsels delen met wie ieder het wil zien maar durfde gewoon weg niet.
Als mij een moedig gevoel bekroop, en ik dacht over een eigen website, marktplaats-verkoop of om met mijn spulletjes op een markt te staan, werd dat gevoel onmiddelijk de kop ingedrukt met vragen als: "wie denk je wel dat je bent, denk je nou echt dat mensen dit willen zien, laat staan kopen?"
En eigenlijk vond ik het dan ook niet leuk of mooi meer. Zelfgemaakte kadootjes voor verjaardagen drukt ik het liefst snel in de handen van de jarige job (bij voorkeur in de keuken waar niemand kijkt) om er dan wat bij te brabbelen wat op "gefeliciteerd" lijkt,en vervolgens snel een stoel te zoeken om mijn taartje op te vreten (ook daar kan ik niet meer van genieten).
Maar goed, het boek, misschien dat je nu wel wil weten welke dat was: Taking Flight van Kelly Rae Roberts. Het heeft mij geholpen omdat zij ook met die negatieve gedachte zat en er dus een positieve draai aan heeft gegeven. Dat wil ik ook gaan doen, stapje voor stapje, te beginnen bij dit blog.
Het lijkt mij ontzettend leuk om gedachtes te delen, inspiratie op te doen en reacties te krijgen van mede-creatievelingen. En misschien zie ik dan eindelijk door de bomen het bos weer, om daar vol moed en met geheven hoofd door heen te wandelen.
Want een dag niet gefrubeld is een dag niet geleefd!(^-^)
terwijl in het echie ik pannekoeken maken al een ramp vind. Manlief doet dit dan ook, heerlijk.
Maar het staat er nu dan toch echt op mijn scherm: Petite Puck.
Dat komt omdat ik niet zo lang geleden een mooi boek had besteld en deze van voor naar achter heb bekeken en gelezen. Dit is al een prestatie opzich omdat, zodra je mama bent geworden, het wel lijkt of het niet meer zo van zelf sprekend is om iets voor jezelf te mogen doen. Ik ben heel blij dat ik het heb gedaan want ik ben zo geinspireerd geraakt!
Al heel lang wil ik mijn knutselfrutsels delen met wie ieder het wil zien maar durfde gewoon weg niet.
Als mij een moedig gevoel bekroop, en ik dacht over een eigen website, marktplaats-verkoop of om met mijn spulletjes op een markt te staan, werd dat gevoel onmiddelijk de kop ingedrukt met vragen als: "wie denk je wel dat je bent, denk je nou echt dat mensen dit willen zien, laat staan kopen?"
En eigenlijk vond ik het dan ook niet leuk of mooi meer. Zelfgemaakte kadootjes voor verjaardagen drukt ik het liefst snel in de handen van de jarige job (bij voorkeur in de keuken waar niemand kijkt) om er dan wat bij te brabbelen wat op "gefeliciteerd" lijkt,en vervolgens snel een stoel te zoeken om mijn taartje op te vreten (ook daar kan ik niet meer van genieten).
Maar goed, het boek, misschien dat je nu wel wil weten welke dat was: Taking Flight van Kelly Rae Roberts. Het heeft mij geholpen omdat zij ook met die negatieve gedachte zat en er dus een positieve draai aan heeft gegeven. Dat wil ik ook gaan doen, stapje voor stapje, te beginnen bij dit blog.
Het lijkt mij ontzettend leuk om gedachtes te delen, inspiratie op te doen en reacties te krijgen van mede-creatievelingen. En misschien zie ik dan eindelijk door de bomen het bos weer, om daar vol moed en met geheven hoofd door heen te wandelen.
Want een dag niet gefrubeld is een dag niet geleefd!(^-^)
